ဘ၀ဆိုတာဘာမွန္းမသိေသးတဲ့ အရြယ္မွာ
ေဆးစက္ေတြနဲ႕ စုတ္ခ်က္ေတြျခယ္သဖို႕ အေဖသင္ေပးခဲ့တယ္
ေဆးေရာင္စံုပန္းခ်ီကားေတြၾကားမွာ သမီးတို႕ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္ရွည္ႀကီးကို ေက်ာ္လြန္ခဲ့ၾကတယ္ေနာ္
ပန္းခ်ီဆြဲေနတဲ့ သားအဖႏွစ္ဦးကို ပီတိအၿပံဳးေတြေျခြရင္း အေမကေက်နပ္လ ုိ႕
အဲဒီကာလေတြက ထာ၀ရမျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။
ပန္းခ်ီကားေတြရဲ႕ အနက္ကို သမီးရွာမေတြ႕ ခင္အရြယ္မွာဘဲ
အေမနဲ႕ သမီးရဲ႕ အေ၀းဆံုးကို အေဖထြက္သြားခဲ့တယ္။
အဲဒီေန႕ ကို သမီးမွတ္မိပါတယ္အေဖ
အိမ္ကိုအေဖျပန္ေရာက္ခဲ့လာတယ္။
ဒါေပမယ့္ အေဖရဲ႕ ၀ိဥာဥ္မဲ့တဲ့ ကိုယ္ဘဲေရာက္လာခဲ့တယ္။
ေဆာက္တည္ရာမရမႈေတြနဲ႕ ရူးသြပ္မတတ္ငိုေၾကြးေနတဲ့အေမရယ္
ဂရုဏာမ်က္လံုးေတြနဲ႕ ၾကည့္ေနၾကတဲ့ အေဖ့မိတ္ေဆြေတြရယ္
သမီး သိပ္နားမလည္ခဲ့ဘူး ငိုေၾကြးရေကာင္းမွန္းမသိခဲ့ဘူး အေဖ
နားလည္လာတဲ့ေန႕ ေတြမွာေတာ့ သမီးရဲ႕ ေဆးစက္ေတြကို လမ္းျပဖို႕ အေဖအနားမွာမရွိေတာ့ဘူး
သမီးလွမ္းမမီတဲ့ ဟိုအျမင့္က အရာေတြကို ယူေပးဖို႕ အေဖမရွိေတာ့ဘူး
အျပစ္ေတြလုပ္မိလုိ႕ အေမ ရိုက္တဲ့အခါ ကာကြယ္ေပးဖို႕ အေဖမရွိေတာ့ဘူး
တစ္စ တစ္စနဲ႕ ႏွစ္ေတြလည္းေျပာင္းခဲ့ပါၿပီ။
အရာရာေတြက သမီးအတြက္ ေျပာင္းလဲခဲ့တယ္။
ဒါေပမယ့္ မေျပာင္းခဲ့တဲ့အရာတစ္ခုကေတာ့
အေဖမရွိတဲ့ေန႕ တကည္းက သမီးရဲ႕ စုတ္တံေတြ ပန္းခ်ီကားေတြ ကို သမီးေကာက္မကိုင္ခဲ့တာပါဘဲ
ဘာေၾကာင့္ဆိုေတာ့
မလာေတာ့မွန္းသိေပမယ့္ အေဖျပန္လာမယ့္ေန႕ ကို သမီးေစာင့္ဆဲမို႕ ပါ
Nice Post sis. You make me sad for today.
ReplyDeleteSis, i still remember your very nice paintings from our Painting Class(BEMS 2, KPU).
I can also recall my memory from that time about some of smart students ,like Ma Wai Thu Han and sisters from Buddha Basic Teachings Class and you too from Painting class. :)
thanks sis
ReplyDeleteအေဖက ဘယ္လုိျဖစ္ၿပီး အဲဒီလုိ ၀ိညာဥ္မဲ့န႔ဲ ေရာက္လာရတာလဲ။
ReplyDeleteစိတ္မေကာင္းစရာ။ စာေရးရင္း အေဖ့ကုိ သတိရၿပီး မ်က္ရည္က်ေနမယ္ထင္တယ္။
ခင္မင္လွ်က္